A MALDITA COMEDIA

Asisto, atónito de novo, a como o Goberno Galego dimite das súas funcións, non responde ás preguntas, vota e marcha. Pregúntanlle que ten pensado facer para deter a sangría do paro e responde con análises comparativos con outras comunidades, pregúntanlle polas iniciativas que pensa tomar para resolver a situación de exclusión social de miles de cidadáns e responde falando da herdanza recibida. Feijoo non se da conta que a única herdanza que recibe é a súa propia.
No parlamento de cartón, os bonecos fan xestos afectados, sombras chinesas á luz dos escuros intereses que os gobernan. Actores que aplauden a súa propia actuación.
E mentres o espectáculo continúa... que vai a ser da xente...
O libreto, escrito ao ditado dos intereses do mercado, continua e entra no seu segundo acto. A xente aguanta. Ata cando?.
Ábrense as portas e entran dous abrigos de chanel, pechanse as portas e sae unha beelstaff de pel. Na platea, os traxes e as garabatas afogan un sorriso. O uxier trae un xarro de auga. Outro xarro de auga fría para a xente. 

Cadeiras baleiras...hora punta no ambigú.
Pérdome no guión, preciso un apuntador.
A mestra de cerimonias dirixe a obra impertérrita. A súa máscara de xeo conxela a indignación. Preciso berrar pero non toca. Cortesía parlamentaria. Preciso marchar pero non podo. Deber de asistencia. ¿Estou nun teatro ou nun circo?.
O primeiro que lle tiñan que dar a un deputado novato non é un telefono senón unha petaca... a poder ser de prata e con whisky de Malta, non vaia ser que ás súa señorías lles pareza pouco elegante.
No palco, escríbese unha novela. Os censores agardan na redacción. Sae de bambalinas outro mal actor. Non ensaiou a obra e a xente bosteza na primeira fila.
Por favor..que baixen o telón.
De súpeto escóitanse berros, carraxe, desesperación...os estafados interrompen o espectáculo. Unha dentellada de realidade. A realidade superando esta ficción. Xente á que non lle deixaron nada, persoas que o perderon todo, cidadáns atracados a man refinada .Os petos cheos de frustración.
Rachou o guión, perdéronse os papeis, a comedia muda en traxedia. A traxedia diaria dos que sofren a miseria. Escapa o director, marchan os visóns e chaman ao orde. Suspendese a sesión pero o drama non.
Se os parlamentos son unha comedia, fagamos politica nos teatros, agora que están baleiros.

 Desgraciadamente...continuará...