A MALDITA COMEDIA

Asisto, atónito de novo, a como o Goberno Galego dimite das súas funcións, non responde ás preguntas, vota e marcha. Pregúntanlle que ten pensado facer para deter a sangría do paro e responde con análises comparativos con outras comunidades, pregúntanlle polas iniciativas que pensa tomar para resolver a situación de exclusión social de miles de cidadáns e responde falando da herdanza recibida. Feijoo non se da conta que a única herdanza que recibe é a súa propia.
No parlamento de cartón, os bonecos fan xestos afectados, sombras chinesas á luz dos escuros intereses que os gobernan. Actores que aplauden a súa propia actuación.
E mentres o espectáculo continúa... que vai a ser da xente...
O libreto, escrito ao ditado dos intereses do mercado, continua e entra no seu segundo acto. A xente aguanta. Ata cando?.
Ábrense as portas e entran dous abrigos de chanel, pechanse as portas e sae unha beelstaff de pel. Na platea, os traxes e as garabatas afogan un sorriso. O uxier trae un xarro de auga. Outro xarro de auga fría para a xente. 

Cadeiras baleiras...hora punta no ambigú.
Pérdome no guión, preciso un apuntador.
A mestra de cerimonias dirixe a obra impertérrita. A súa máscara de xeo conxela a indignación. Preciso berrar pero non toca. Cortesía parlamentaria. Preciso marchar pero non podo. Deber de asistencia. ¿Estou nun teatro ou nun circo?.
O primeiro que lle tiñan que dar a un deputado novato non é un telefono senón unha petaca... a poder ser de prata e con whisky de Malta, non vaia ser que ás súa señorías lles pareza pouco elegante.
No palco, escríbese unha novela. Os censores agardan na redacción. Sae de bambalinas outro mal actor. Non ensaiou a obra e a xente bosteza na primeira fila.
Por favor..que baixen o telón.
De súpeto escóitanse berros, carraxe, desesperación...os estafados interrompen o espectáculo. Unha dentellada de realidade. A realidade superando esta ficción. Xente á que non lle deixaron nada, persoas que o perderon todo, cidadáns atracados a man refinada .Os petos cheos de frustración.
Rachou o guión, perdéronse os papeis, a comedia muda en traxedia. A traxedia diaria dos que sofren a miseria. Escapa o director, marchan os visóns e chaman ao orde. Suspendese a sesión pero o drama non.
Se os parlamentos son unha comedia, fagamos politica nos teatros, agora que están baleiros.

 Desgraciadamente...continuará...

 

URXE UN TESEO, SOCORRENOS ARIADNA.

Metidos de cheo neste labirinto, e por si os males foran poucos, topámonos de fronte co temible minotauro. Sen fío que nos guíe nin puñal que nos protexa, so a loita  corpo a corpo nos permitirá derrotalo.

Wert presume da súa taurina valentía para acabar coa educación pública. En lugar de construír a escola do futuro instaura a escola do pasado, aplicando unha contrarreforma educativa elitista, segregadora, centralista,  reacionaria, privatizadora e mercantilista.

Wert, o igual que Rubalcaba, Solana, Lissavetzky, Aznar, Ansón ou Sánchez Dragó, estudiou no Colexio Nosa Señora do Pilar, un centro católico concertado situado no barrio de Salamanca de Madrid, no que tamén estudia Froilán, o neto do Rei de España.

Alguén pode entender a necesidade de subvencionar un colexio privado no barrio mais caro de Madrid, onde o valor medio da vivenda rolda os 5.000 euros m²?.

Ó ministro de educación, Pilarista de pro decidido a cumprir a súa misión evanxelizadora, non lle trema o pulso á hora de legalizar os centros que segregan ao alumnado por sexos ou sufragarlle o ensino privado a quen argumente que na rede pública non se garante o dereito ao ensino en castelán.

Concibe ós  Directores (sic) das escolas  como xerentes con capacidade para escoller o profesorado do centro, rexeitar a docentes interinos que non se adecúen ao seu proxecto educativo, ou reclamar para o centro a determinado profesorado funcionario.

Introduce no currículo a materia de relixión cunha alternativa avaliable para  empurrar ao alumnado a cursar unha relixión á baixa nas escolas públicas. Inclúe  a iniciativa emprendedora e empresarial na escola e debilita a filosofía, condenándonos a unha sociedade acrítica, inhumana, intelectualmente zombi, pero moi competitiva, aínda mais.

O home touro escorna cos principios educativos mais elementais dunha escola democrática, laica, plural e nos afunde nun labirinto de discriminación, adoutrinamento e clericalismo propios dos anos mais escuros da nosa historia.

Teseo tivo que enfrontarse con Perifetes, Sinis, Escirón, Cerción, Procustes e Fea antes de loitar co minotauro. Non son menos os que defenden e amparan os privilexios da igrexa e as escolas católicas. Ata catro  cabezas de  ministros de educación colgan púberes das impolutas paredes do Nosa Señora do Pilar. Orlas en branco e negro con núbiles garabatas de niños bien.

E nós, agardaremos por Teseo para que co seu nobelo de fío máxico nos guíe para derrotar ao minotauro?. Rogarémoslle a Ariadna para que nos axude en tan difícil empresa?. Ou clamaremos polo bombeiro toureiro para que coa súa mangueira enxugue  tanta inmundicia.

Mentres Sánchez Dragó presume de húmidas orxías con sumisas Gheishas, Rubalcaba rexenera o PSOE,  Ansón fai de xurado en concursos de escuálidas mises e Aznar ofrece suculentas conferencias en Spanglish, nós soportaremos tanta desfachatez?

Wert, como o fillo da zoofilica Pasífae, presume de touro bravo pero non é mais que un cabestro, un cabestro servil e ben mandado, que fai o que lle mandan os que de verdade teñen o poder. Os Sumos Pilaristas lle renderan tributos unha vez remate o seu vil cometido.

A RETÓRICA DO PERDÓN

A relixión católica deulle dende sempre cobertura moral ao capitalismo para avanzar impasible sobre os dereitos humanos mais elementais e recoñecibles dende calquera ética, relixiosa ou non. A explotación dos seres humanos, consubstancial co capitalismo, nunca atopou obstáculos no catolicismo, e cando os atopou, tivo na figura do pecado , do arrepentimento e do perdón, a saída fácil a calquera tropelía.

Dende tempos inmemoriais, nas cruzadas ou no descubrimento de América,  culpa e perdón  son inherentes ó catolicismo, permitindo que as inxustizas mais terribles foran amparadas pola xerarquías da igrexa baixo a piadosa lóxica do perdón.

Dictaduras como as de Franco, Mussolini ou Pinochet, camiñaron da man do catolicismo, non habendo exercito ou torturador que non tivera un capelán a man para remendar os problemas da conciencia ou cubrir con sotana os pecados do estado.

O capitalismo e a Igrexa, tan proclives a obter beneficios na miseria, mesmo atoparon a maneira de rendabilizar as conciencias, mediante o pago de indulxencias e bulas  que permitían conseguir a gracia e o perdón dos pecados… a quen as  podía pagar. Os santuarios, parques temáticos do perdón como os de Fátima ou Lourdes, aportan pingües beneficios con “merchandising”  incluído.

Mais pasados os anos da indolente bonanza económica, e metidos de novo no capitalismo feudal, volven con forza  os tempos do perdón e o arrepentimento. Pedir perdón esta de moda.

O Rei pide perdón por matar elefantes ante unha audiencia estupefacta e cunha voz afectada, de neno caprichoso e traveso, di que o sinte moito, que non vai volver a suceder.

Os directivos de Novagalicia banco, piden perdón por estafar aos seus clientes e polas abusivas indemnizacións aos seus executivos, namentres se despachan unha inxente cantidade de diñeiro publico para sanear unha entidade que será vendida, a prezo de saldo, mais cedo que tarde.

José Manuel Castelao Bragaña, quen fora parlamentario do PPdeG e presidente do Consello Xeral da Cidadanía Española no Exterior, dimitiu despois de pedir perdón por dicir en campaña electoral, aquelo de que “as mulleres ó igual que a lei, están para ser violadas”. Que dicir de Andrea Fabra e o seu celebre “que se jodan” dedicados a todos os parados deste pais.

Mesmo Severino, o alcalde do BNG de Monforte pide perdón por poñerlle unha rúa a Fraga, nunha pública e lacrimóxena epístola, na que expresaba o seu pesar polo dano producido coa súa controvertida medida.

Non sabemos o tempo que tardará Orozco en pedir perdón, nin se o vai a facer, o que está claro e que motivos non lle faltan.

E para acabar de rematala, quen pide perdón agora é o PSOE.  Nun dos mais bochornosos actos de contrición que se recordan e a  través dun delirante vídeo, militantes do PSOE imploran clemencia electoral, despois de recitar todo un prego de agravios entre os que se inclúe pedir perdón por baixar os salarios aos empregados públicos, por baixar as pensións, por abaratar o despido, por non eliminar as axudas a igrexa, etc…

Supoño que non tardaran en pedir perdón polo Congreso de  Suresnes, pola traizón á Xunta Democrática Electoral, pola Constitución que amañaron, polo pucheirazo do referendo á OTAN, por espoliar as poucas empresas publicas que tiñamos, por chamarlle obreiro a un partido de traxe e garabata  e por seren en definitiva, un partido de dereitas.

Agora so nos queda por saber, quen vai a administrar o sacramento da penitencia e por canto sairá a bula.