Frores en Peinador ou voitres no desfiladeiro

O sol tardío do 15 de setembro de 2011, aloumiñaba a pista do aeroporto de Peinador cando o jet privado de Christopher Flowers aterraba pouco despois de saír de Madrid, de onde viña de reunirse con altos representantes do Banco de España. Despois dunha breve xuntanza de menos de unha hora con Cesar Gonzalez Bueno, conselleiro delegado de NCG Banco, o avión despegaba de novo rumbo de regreso a Nova Iorque. No actual escenario económico, as cousas van así de rápido.

Das dúas reunións, Christopher Flowers marchou con dúas promesas. A primeira foi que o FROP entraría na caixa bancarizada, aportando 2.465 millóns de euros. A segunda, obter un desconto do 85% sobre o valor da entidade, que segundo os libros de contas de Novagaliciabanco era de 1.714 millóns de euros, para facerse coa entidade de aforro galega.

A primeira promesa cumpriuse tan so uns días despois. O 10 de outubro de 2011, os problemas de capital de NCG Banco S.A, levan ao Estado a intervir a entidade a través do FROB, adquirindo o 90% da entidade por unha cantidade que seguramente xa adiviñarían... 2.465 millóns de euros.

Con respecto a segunda promesa, se ninguén o remedia, nuns días sairemos de dúbidas.

¿Mais quen é Christopher Flowers?

Flowers foi un dos directivos mais novos en ser nomeado socio de Goldman Sachs, onde se fixo multimillonario despois de décadas de traballo neste célebre banco de inversións.

Nos días no que a tormenta perfecta económica asediaba Wall Street, C. Flowers foi consultado para estudar a compra de Lehman Brothers ou a aseguradora AIG, causantes do maior crack económico mundial dende o ano 1929.

Flowers aparecía no epicentro dun sistema financeiro cando este se desmoronaba e non dubidou e aproveitarse da oportunidade. Unha das súas operacións de mais sona, consistiu en embolsarse 20 millóns de euros por aconsellar ao Bank of America a compra de Merrill Lynch por 44.000 millóns de dólares... pouco antes de quebrar polas hipotecas subprime.

Mais non todas as inversións deste talento das finanzas foron tan exitosas. No ano 2009 comprou o 25% do banco alemán Hypo Real State por 1.000 millóns de dólares, mais o banco foi nacionalizado polo estado alemán, perdendo Flowers a práctica totalidade da entidade. Para ese entón, o Goberno alemán tiña inxectado xa 102.000 millóns de euros no banco intervido.

Nunha conferencia celebrada no ano 2007, Flowers dicía que "Os que bailamos sobre as tumbas como eu, faremos unha inmensa fortuna cos restos do colapso das numerosas institucións financeiras".... e iso leva facendo desde entón. Participa na poxa do británico Norther Rock, compra o banco alemán HSH-Nordbank, adquire o holandés NIBC e forma parte da reestruturación de Shinsei Bank en Xapón. O fondo JC Flowers soou tamén para a compra de outra das entidades financeiras intervidas polo Banco de España, a CAM.

De feito, o fondo de inversións JC Flowers é un dos mundialmente coñecidos como “fondos voitre”, experto en comprar a prezo de saldo, as entidades financeiras previamente saneadas co diñeiro público dos cidadáns.

O pasado día 16 de Novembro de 2013, o FROP anunciaba ter recibido “seis ofertas vinculantes por NovaGaliciaBanco”. Por unha banda o Banco Santander, o BBVA, Caixa Bank e o Venezolano Banesco. Outros dous voitres recoñecen o seu interese pola peza. O fondo de inversión Guggenheim e adiviñen...JC Flowers.

Queda pouco tempo para que o señor Christopher Flowers coñeza se o Banco de España cumpre a súa palabra, mais seguramente non as teña todas consigo, pois sabe ben que, entre voitres, confianzas....as xustas.

C. Flowers, González-Bueno e Enrique Tellado despois da reunón de setembro de 2011

O país normal

Portadas dos principais xornais de Galicia co Presidente Feijoo visitando as novas instalacións da empresa Coren en Lugo

Xoves 19 de setembro de 2013. No pais normal sucede algo reservado aos grandes acontecementos, como cando unha traxedia ferroviaria ou unha vaga de lumes provocan portadas unánimes en todos os xornais. En todas as primeiras páxinas dos diarios de Galicia, o Presidentísimo Feijoo aparece ataviado cunha bata branca e un casco da mesma cor. A estampa recorda aquelas imaxes nas que Franco inauguraba un embalse acompañado por un séquito de autoridades. Mais neste caso, o Presidentísimo aparece rodeado...de milleiros de xamóns. Ringleiras enteiras de xamóns pendurados do ceo como se dun bosque porcino se tratara. Xamóns por doquier... milleiros de xamóns nun secadoiro infinito con corredores labirínticos, propios da fantasiosa mente de Carpanta despois de tomar unha dose elevada de LSD.

 Xamóns... mais non uns xamóns calquera, senón a nova gama selecta dunha importante marca galega. Xamón Galego pata negra. Xamón producido pola Empresa Coren creada polo ourensán Euloxio Gómez Franqueira, fundador de Coalición Galega e padriño político de José Luís Baltar.

Está claro que un país no que aparece o Presidente rodeado de milleiros de xamóns, non pode ir tan mal. No pais normal, todo acontece cunha lóxica normal.

O xamón, símbolo patrio do bo xantar e da abundancia.

Un país no que o Presidente enche portadas comendo xamón da gama “selecta”, mentres 6 de cada dez familias galegas chega con dificultades a fin de mes, é un país normal. Un país no que 93.000 familias sobreviven con todos os seus membros en paro, é un pais normal. Un país no que o 23% da poboación está en situación de pobreza, é un país normal.

Quizais por iso o Conselleiro de Educación di que o curso escolar se “iniciou con normalidade”. Porque quizais, para o Conselleiro, é normal que unha parella cuns ingresos de 875 euros cada un, teña que pagar 20 euros ao mes polo comedor do seu fillo. Por iso é normal que Galicia sexa a Comunidade de todo o estado que mais ten subido os prezos dos comedores, xusto no momento en que a Asociación Española de Pediatría denuncia o aumento dos problemas de desnutrición infantil.

Para o señor conselleiro, o país normal é ese no que preto de 1000 nenas e nenos de 3 anos non conseguen praza no colexio público do seu barrio, ou no que 6400 nenos e nenas de entre 0 e 3 anos, non atopan praza nunha escola infantil pública xestionada pola Xunta. O país normal é ese no que unha familia ten que facer un gasto medio de 723 euros por fillo para iniciar o curso, mentres se reducen un 10% as axudas para os libros de texto.

Calquera presidente normal, como o señor Feijoo, ve normal que este ano o curso se inicien con 403 mestres menos que o ano pasado, se pechen 15 colexios e 57 aulas en escolas do rural é diminúan as bolsas de estudo. É normal quitarlle recursos ao ensino público, mentres se dedican 3 millóns de euros a subvencionar colexios do Opus Dei que segregan ao alumnado en función do seu sexo, incumprindo a sentenza do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia. É lóxico e normal que os tribunais teñan que apercibir a este goberno para que acate, dunha vez por todas, a sentenza emitida contra o decreto do plurilingüísmo. Un Goberno que non acata as sentenzas dos tribunais, é un Goberno normal.

Debe ser por iso que os que senten que viven nun país de mentira non son xente normal. Os que non poden aturar mais tanta inxustiza e tanta miseria, son uns absolutos anormais. E aqueles que afirman que diante de tanto atropelo, non queda mais que a rebeldía e a indignación, non son persoas normais. Os que non viven no país que aparece nos xornais, non son de ningures. Son xente anormal. Os que queren mudar a orde establecida e cambiar o sistema, non poden ser normais e ademais...son perigosos.  

Para os imprescindibles

A finais do 2008 a crise apuntaba maneiras, pero so era un deses nubarróns que moitos esperaban ver pasar lixeiros empurrados polo vento. Lugo era aquela cidade tranquila na que nunca pasaba nada e na que as elites políticas e mediáticas, sentían unha especie de prurito alérxico á hora de falar da corrupción.

Mais a corrupción levaba moito tempo campando as súas anchas, nas licencias de urbanismo, nas concesións públicas, nos contratos das administracións, nos trámites dos expedientes, nas subvencións públicas... nun contexto no que ninguén quería ser o eslavón que rachara a cadea de favores.

Unha corrupción amparada pola omerta temorosa dalgúns, a complicidade interesada doutros e a tolerancia sumisa de moitos. Falar de corrupción implicaba o desterro político, o descrédito social e a marxinación pública nunha sociedade como a lucense, na que so os elixidos, contaban cun espazo de opinión ou de participación política no seu sentido mais amplo.

Os que naqueles difíciles tempos denunciaron a corrupción, tiveron que loitar non so contra os poderosos fíos do poder senón que con frecuencia, chocaron coa incomprensión de amigos, coñecidos e mesmo simpatizantes ideolóxicos, mais partidarios de non romper o status quo e permanecer na seguridade do oficialismo.

Precisamente o vindeiro dia 7 de marzo se cumpren 4 anos da creación do blogue lugoanticorrupción.blogspot.com.es, un valente espazo de denuncia que hoxe é xa un referente para aqueles que buscan, non so un arquivo de referencia, senón un medio para desenmarañar os complexos nudos que tecen as tramas de corrupción.

Agora todos os medios de comunicación enchen paxinas enteiras sobre a corrupción. A crónica rosa da miseria, personifica en apestados infames o que en realidade é un mal conxénito dun sistema no que o mellor é o que mais ten. Análises de trazo groso cando non espeso, debuxan escenas macabras nas que o público escarnio pretende unha catarse colectiva en forma de rexeneración democrática. Borrón e conta nova e despois... lei do punto final. Reiniciemos o sistema. Matrix Reloaded.

Sirvan estas verbas de homenaxe para aqueles que como dicía Beltolt Bercht, loitan toda a vida, porque eles son os imprescindibles, deles vai depender que exista unha oportunidade, non dos que presumen de ser bos e menos dos que se creen os mellores. O resto... somos todos necesarios.

Todo polo pobo pero sen o pobo

Feijoo presentouse ás pasadas eleccións como a única opción posible de Goberno emulando ó Xeneral De Gaulle cando  pronunciaba  aquela frase de “Je, ou le caos”  ( Eu, ou o caos).

Iniciada a lexislatura, continúan os efluvios totalitarios deste goberno que afloran agora coa decisión da Presidenta da Cámara de limitar a asistencia do publico ás sesións do Parlamento. Incumprense así, ademais dos mais elementais principios democráticos, o propio regulamento da  cámara, que establece no artigo 69 o carácter público dos plenos parlamentarios. 

Este feito sucede despois das protestas que os cidadáns afectados pola estafa das preferentes, realizaron dende a tribuna reservada para o público. Unha protesta dirixida contra o goberno do Partido Popular e contra a súa política de transferencia de recursos públicos ás entidades financeiras, mentres se afoga cruelmente á xente do común con crecentes recortes en dereitos sociais e mesmo cívicos.

Argumenta a señora Pilar Rojo que non se poden aturar atentados contra unha “alta institución do estado”, sendo neste punto onde o subconsciente totalitario amosa de novo a súa sutil faciana. Incorre a Presidenta, nese erro común dos rexímes totalitarios, tendentes a considerar que o Goberno e o Estado son a mesma cousa. As protestas mencionadas ían dirixidas ao goberno do Partido Popular nunca contra a institución que este ocupa.

Baixo o pretexto de resgardar a democracia e parapetados nunha cámara en estado de sitio parlamentario, a quen en realidade se pretende protexer é o seu propio goberno e en consecuencia ó seu partido. Partido que, o igual que o partido único do movemento, se identifica como o único garante da orde.

A partir de agora, será o Partido Popular quen decida quen entra  no Parlamento de Galicia e quen quedara ás portas. A cámara do Pobo ficará convertida nunha especie de construción versallesca na que se reserva o dereito de admisión.

Na  mais pura tradición totalitaria, o goberno actúa como representación do estado perante o pobo, gabándose ademais de seren este o seu cometido como portador dunha ampla maioría absoluta. Se esquece, que nun sistema democrático, non é o pobo quen está o servizo do goberno senón o revés.

Entender que o  Partido no Goberno constitúe a única forma do estado é a máxima expresión dunha concepción totalitaria da acción de goberno. O goberno como poder absoluto no que descansan o resto dos poderes e que domina o tecido social, os medios de comunicación, as forzas sindicais, os colectivos culturais etc. Goberno como poder omnimodo e non como expresión da soberanía popular a través dun dos poderes do estado. Totalitarismo anémico dun estado títere, intervido e sen soberanía.

Constitúese así o Partido Popular nun digno sucesor dun despotismo ilustrado sen ilustración e os membros do goberno en ridiculas caricaturas de Luis XV ou Federico II. Seguindo aquela máxima de “Todo para o pobo, pero sen o pobo”, preténdese gobernar á marxe da xente e ás súas costas, convertendo o parlamento nunha especie de Pazo de María Antonieta. Unha institución morna, acrítica e sedante á altura do apelido de Corina Porro mais non do común dos mortais, e dicir do Pobo.

Foi casualmente o Convento de Santiago (Iacobus) en Paris o que lle deu nome ós Xacobinos, os que en plena Revolución Francesa clamaban en troques  aquelo de “todo para o Pobo e polo Pobo”, nuns momentos en que a inmanexable débeda do estado Francés, contraida na guerra contra Inglaterra, foi exacerbada por un sistema de extrema desigualdade e  de privilexios para a nobreza e o clero, que oprimían ao resto dunha sociedade abocada á miseria.

Non sabemos se esta cámara rematará por ser tomada como unha depauperada Bastilla, pero o que si está claro é que estes son mais que nunca os tempos  de “todo para o Pobo, polo Pobo e co Pobo”