Feijoo presentouse ás pasadas eleccións como a única opción posible de Goberno emulando ó Xeneral De Gaulle cando pronunciaba aquela frase de “Je, ou le caos” ( Eu, ou o caos).
Iniciada a lexislatura, continúan os efluvios
totalitarios deste goberno que afloran agora coa decisión da Presidenta da Cámara de limitar a asistencia do publico ás sesións do Parlamento. Incumprense así, ademais dos mais elementais principios democráticos, o propio
regulamento da cámara, que establece no
artigo 69 o carácter público dos plenos parlamentarios.
Este feito sucede despois das protestas que os
cidadáns afectados pola estafa das preferentes, realizaron dende a tribuna
reservada para o público. Unha protesta dirixida contra o goberno do Partido
Popular e contra a súa política de transferencia de recursos públicos ás
entidades financeiras, mentres se afoga cruelmente á xente do común con
crecentes recortes en dereitos sociais e mesmo cívicos.
Argumenta a señora Pilar Rojo que non se poden
aturar atentados contra unha “alta institución do estado”, sendo neste
punto onde o subconsciente totalitario amosa de novo a súa sutil faciana.
Incorre a Presidenta, nese erro común dos rexímes totalitarios, tendentes a
considerar que o Goberno e o Estado son a mesma cousa. As protestas mencionadas
ían dirixidas ao goberno do Partido Popular nunca contra a institución que este
ocupa.
Baixo o pretexto de resgardar a democracia e
parapetados nunha cámara en estado de sitio parlamentario, a quen en realidade
se pretende protexer é o seu propio goberno e en consecuencia ó seu partido.
Partido que, o igual que o partido único do movemento, se identifica como o
único garante da orde.
A partir de agora, será o Partido Popular quen
decida quen entra no Parlamento de
Galicia e quen quedara ás portas. A cámara do Pobo ficará convertida nunha
especie de construción versallesca na que se reserva o dereito de admisión.
Na mais pura
tradición totalitaria, o goberno actúa como representación do estado perante o
pobo, gabándose ademais de seren este o seu cometido como portador dunha ampla
maioría absoluta. Se esquece, que nun sistema democrático, non é o pobo quen
está o servizo do goberno senón o revés.
Entender que o
Partido no Goberno constitúe a única forma do estado é a máxima expresión
dunha concepción totalitaria da acción de goberno. O goberno como poder
absoluto no que descansan o resto dos poderes e que domina o tecido social, os
medios de comunicación, as forzas sindicais, os colectivos culturais etc. Goberno
como poder omnimodo e non como expresión da soberanía popular a través dun dos
poderes do estado. Totalitarismo anémico dun estado títere, intervido e sen
soberanía.
Constitúese así o Partido Popular nun digno sucesor dun despotismo ilustrado sen ilustración e os membros do goberno en ridiculas caricaturas de Luis XV ou Federico II. Seguindo aquela
máxima de “Todo para o pobo, pero sen o pobo”, preténdese gobernar á marxe da
xente e ás súas costas, convertendo o parlamento nunha especie de Pazo de María
Antonieta. Unha institución morna, acrítica e sedante á altura do apelido de
Corina Porro mais non do común dos mortais, e dicir do Pobo.
Foi casualmente o Convento de Santiago (Iacobus) en
Paris o que lle deu nome ós Xacobinos, os que en plena Revolución Francesa
clamaban en troques aquelo de “todo
para o Pobo e polo Pobo”, nuns momentos en que a inmanexable débeda do
estado Francés, contraida na guerra contra Inglaterra, foi exacerbada por un
sistema de extrema desigualdade e de
privilexios para a nobreza e o clero, que oprimían ao resto dunha sociedade abocada
á miseria.
Non sabemos se esta cámara rematará por ser tomada
como unha depauperada Bastilla, pero o que si está claro é que estes son mais
que nunca os tempos de “todo para o
Pobo, polo Pobo e co Pobo”
