CORRUPCIÓN XORNALÍSTICA

Imaxe dunha campaña de reporteiros sen fronteiras

No Parlamento de Galicia hai escuros corredores polos que transitan a pracer os servos do poder. No pasado pleno, Yolanda Díaz fixo unha pregunta ao Presidente do Goberno sobre a “crise dos catering escolares” acontecida en Galicia en datas recentes. Na súa argumentación, a voceira de AGE afirmou que a verdadeira progresividade fiscal, radicaba nunha política impositiva que permitise pagar máis impostos aos que máis ingresos teñen e non no establecemento de repagos que afectan á prestación de servizos fundamentais como a sanidade e a educación. Afirmou que obrigar a pagar 4,5 euros polo menú escolar a unha familia cun fillo na que cada proxenitor ingresa 1.125 euros, supón o 7% do seu salario (81 euros ao mes).

O Presidente Executivo do Grupo Inditex, ten un salario de 7,93 millóns de euros. Se o repago establecido polo Goberno Galego fora xusto, se o fillo ou filla do Presidente Executivo do Grupo Inditex estudase nunha escola pública e se asumise un 7% do seu salario para pagar o comedor escolar, entón tería que pagar 2.569 euros diarios polo xantar do seu fillo ou filla.

A realidade é que todos sabemos que a verdadeira xustiza impositiva radica na progresividade fiscal, baseada en que aqueles que teñen mais ingresos, financien en maior medida uns servizos públicos universais e de calidade. Os copagos establecidos na sanidade e na educación prexudican as persoas cos salarios mais baixos e a aqueles que precisan mais estes servizos.

O que resulta tremendamente inxusto e insolidario é ofrecer todo tipo de vantaxes fiscais ás rendas mais altas como se leva feito nos últimos anos, ao mesmo tempo que se lle pide as rendas máis baixas que asuman repagos. O Estado Español ocupa o posto número vinte en contribución fiscal dos vinte e sete países da Unión Europea. A economía mergullada sitúase entre o 20% e o 25% do PIB. O 75% da fraude fiscal proven das grandes fortunas. As empresas do IBEX 35 teñen 810 filiais en paraísos fiscais que evaden 59.000 millóns de euros en impostos. As grandes empresas tributan un tipo efectivo do 5,3% mentres que as PEMES pagan un 16% (por non falar dos particulares). Os titulares dunha SICAV tributan ó 1% mentres que o imposto de sociedades sitúase no 30%. As rendas medias e baixas aportan tres de cada catro euros do IRPF. No último barómetro do CIS, un 87% dos cidadáns deste pais consideraban que non existe xustiza fiscal.

Un pode estar de acordo ou non con estes argumentos, loxicamente, e nese desacordo reside o debate político. A voceira de AGE expresouse nesta liña argumental e o Presidente o fixo na contraria. Unha fricción dialéctica que ben entendida e reflectida, beneficia sen dubida a clarificar conceptos e posturas.

O xornalista Domingos Sampedro titulaba a edición dixital da Voz de Galicia do seguinte xeito: “Feijoo muestra su estupor de que AGE exija comedores escolares gratis para las rentas más altas”. 
(http://www.lavozdegalicia.es/noticia/galicia/2015/11/25/feijoo-muestra-estupor-age-exija-comedores-escolares-gratis-rendas-altas/00031448448037132377717.htm).

Sen dúbida un xeito particular de resumir as intervencións de un e outro intervinte no debate plenario. Nada aparece sobre a exposición realizada por AGE sobre a cuestión. Nada sobre o incremento do 75% dos catering escolares establecidos na era Feijoo. Nada sobre o incremento do 20% do recadado das familias a través do novo decreto de comedores. Nada sobre o incremento do prezo asumido polas familias. Nada sobre a comida fermentada, a froita podre, a sopa fría e a comida precociñada. Nada de nada. Só unha desviación absoluta do contido, do sentido e do argumentado por AGE.

Nunha entrevista recente a xornalista Rosa María Calaf dicía que “o gran mal da nosa civilización é que non nos facíamos preguntas”. Afirmaba a que é unha das grandes últimas reporteiras que “o xornalismo é moito mais que un traballo, é un compromiso e unha responsabilidade”. Nunha deliciosa reivindicación do seu oficio, a xornalista advertía do “risco de confundir información con entretemento” e manifestaba a súa preocupación porque “as empresas xornalísticas teñen perdido grande parte da súa vocación informativa centrándose, no mellor dos casos, na mercantilista e no peor, con intereses de grupo que non son os da maioría”. Afirmaba que “os xornalistas teñen que contar aquelo que non se ve ou se silencia e non aquelo que se quere que se conte”. Lamentaba a degradación dos xornalistas convertidos en “lectores de comunicados sen tempo, sen formación e sen vontade”. Describía a “sociedade pasarela, distraída co que impacta e ó marxe do que importa” e facía un desesperado alegado sobre “necesidade de facer unha información veraz, honesta e rigorosa”.

(http://www.eldiario.es/andalucia/Rosa-Maria-Calaf_0_453554736.html)

O xornalismo ten un papel esencial para sociedade e resulta un medio imprescindible para a supervivencia da democracia. Nestes tempos tan marcados polo clamor social en contra da corrupción política, da corrupción económica, da corrupción urbanística etc...resulta obrigado denunciar a corrupción xornalística. A que viste e ampara mentiras. A que consinte e cala inxustizas. A que desvirtúa e altera realidades. A que alimenta o sensacionalismo e a superficialidade en lugar do análise e a reflexión sobre os acontecementos. Aínda que sexa politicamente incorrecto, urxe reivindicar o xornalismo en tempos de guerra.

Como dicía Rosa María Calaf, compre que nos preguntemos qué nos contan do que sucede no Parlamento de Galicia e noutras institucións?, qué nos contan do que sucedeu en Francia?, que nos contan do que está a acontecer en Libia ou Siria?...